سرویس خبری ایران من: روابط ایران و روسیه در نقطه عطف تاریخی خود قرار دارد. با نزدیک شدن به زمان امضای موافقتنامه جامع همکاری‌های راهبردی میان دو کشور، افکار عمومی و تحلیلگران با دقت بیشتری به جزئیات و پیامدهای این توافق می‌نگرند. این سند که قرار است در دی‌ماه ۱۴۰۳ به امضای روسای جمهور دو کشور برسد، می‌تواند تأثیر عمیقی بر آینده روابط دو کشور در حوزه‌های مختلف داشته باشد.
پیشینه و زمینه روابط ایران و روسیه
پیوندهای عمیق تاریخی و نزدیکی جغرافیایی میان ایران و روسیه، روابط دو کشور را برای هر دولت مستقری در تهران و مسکو مهم می‌سازد و این قاعده در دولت چهاردهم هم برقرار است. «مسعود پزشکیان» و «ولادیمیر پوتین» روسای جمهور ایران و روسیه ۲۰ مهرماه (۱۱ اکتبر) برای نخستین بار در عشق‌آباد ترکمنستان دیدار کردند و ۲۸ دی‌ماه ۱۴۰۳ (۱۷ ژانویه ۲۰۲۵) هم قرار است در مسکو دیدار تازه کنند. تاریخی که از آن به عنوان زمان امضای موافقتنامه جامع بین دو کشور هم یاد می‌شود.
روسیه و جمهوری اسلامی ایران امروز در سه حیطه مهم روابط دوجانبه، تعاملات منطقه‌ای و نقش‌آفرینی در عرصه‌های بین‌المللی مسیری طولانی در همراهی و همکاری پیش رو دارند. «موافقتنامه جامع همکاری‌های راهبردی» نام دقیق توافقی ۲۵ ساله است که ایران و روسیه معتقدند می‌تواند به ارتقای روابط دو کشور کمک مضاعفی کند.
محورهای اصلی توافقنامه جامع راهبردی
انرژی، فناوری‌های نوین، اقتصاد و صنایع نظامی و دفاعی مهمترین محورهای روابط دو جانبه میان مسکو و تهران هستند. هر دو کشور به واسطه دارا بودن منابع عظیم گاز و نیاز به استفاده از فناوری‌های هسته‌ای برای تامین نیازهای خود می‌توانند کنار یکدیگر قطب تازه‌ای تعریف شوند.
جمهوری اسلامی ایران به واسطه چهار دهه تحریم تکنولوژیک در بسیاری از فناوری‌های نوین توانسته است به دستاوردهای قابل قبولی دست یابد. در نیمه نخست سال جاری یک میلیون و ۳۰۰ هزار تن کالا به ارزش ۴۹۴ میلیون دلار به روسیه صادر و ۱.۱ میلیون تن کالا به ارزش ۷۹۷ میلیون دلار از روسیه وارد کشور شده است. عمده‌ترین کالای وارداتی از روسیه شامل طلا به اشکال خام بوده که ۲۲ درصد از ارزش کل واردات از این کشور را شامل شده است.
سامان بخشی به روابط و تعاملات دو کشور با توجه به تعدد موضوعات مطرح در آن، نیازمند توافقاتی جامع بود که ضرورت آن از سال ۲۰۰۱ میلادی مورد توجه ویژه دولت‌ها در مسکو و تهران قرار گرفت. در دو دهه گذشته و در راستای پرداختن به این ضرورت، متون مختلف با بندها و مفادی نوشته و تکمیل شد.
توافق جامع راهبردی میان روسیه و ایران که اسناد آن از بهمن ۱۴۰۰ و در پی سفر رئیس‌جمهور فقید در دستور کار وزرا و معاونان قرار گرفت، به گفته اسماعیل بقائی، سخنگوی وزارت امور خارجه ایران، به طور مستمر در میزهای بررسی و رایزنی دو طرف قرار داشت تا پایان ماه جاری شرایط امضا را یافته و در نشست رسمی دو رئیس‌جمهور امضا خواهد شد.
در حوزه حمل و نقل، کریدور حمل‌ونقل بین‌المللی شمال-جنوب (INSTC) مهمترین پروژه مشترک است. نخستین محموله این شاهراه ترانزیتی هم ژوئن ۲۰۲۲ (خرداد ۱۴۰۱) از مبدأ روسیه به مقصد هند و از مسیر ایران ارسال شد. این گذرگاه که در امتداد خزر روسیه را به مناطق جنوبی ایران و از آن طریق به اقیانوس هند و آب‌های آزاد متصل می‌کند.
چالش‌ها و فرصت‌های پیش رو
به گفته «کاظم جلالی» سفیر ایران در روسیه این کریدور و جزییات اجرایی شدن آن در کنار موافقتنامه جامع و چند سند دیگر در سفر آتی رئیس‌جمهور امضا خواهد شد. از مفاد و مواد و جزئیات این قرار داد، هنوز جزئیاتی مشخص در دسترس نیست اما بر اساس آنچه زاخارووا و دیگر مقامات روس اعلام کرده‌اند؛ این توافق شامل همکاری‌های حوزه انرژی، حمل‌ونقل، صنعت، کشاورزی و فرهنگ است.
در کنار تمام این موارد، سرمایه‌گذاری روسیه در حوزه انرژی و حمل و نقل ایران مهمترین محور این توافق راهبردی خواهد بود. ساخت و تجهیز خطوط بزرگ انتقال گاز، سوآپ گازی و نفتی، ساخت و ارتقا پالایشگاه‌های ایران زیر مجموعه همکاری‌های حوزه انرژی خواهد بود.
تعلل مسکو در تایید مستقیم و صریح مواضع ایران، زمینه‌ساز بهانه گیری ها، تحریم‌ها، تنش‌ها و فشارهای بیشتر از سوی اتحادیه اروپا علیه تهران شده و تروییکای اروپا تاکنون چند دور بابت اتهام کمک نظامی به روسیه در جنگ اوکراین ایران را تحت فشار قرار داده‌اند که آخرین آن در تابستان و تحریم بی سابقه شرکت هواپیمایی ایران‌ایر بوده است.
تهران و مسکو را مجموعه‌ای از شرایط منطقه‌ای و بین‌المللی، ضرورت‌ها، نیازها و منافع در بلوک تازه‌ای از قدرت قرار داده که سازمان‌هایی چون بریکس قالب‌های آن هستند. این بلوک تازه بدون حضور و نقش‌آفرینی غرب و از این رو کانون مخالفت آن‌هاست اما کشورهای عضو آن چون ایران و روسیه نقاط مشترک بسیاری دارند.
ابعاد نظامی و امنیتی توافق
لاوروف هدف این توافق را تثبیت قانونی پیشرفت بی‌سابقه در روابط دوجانبه اعلام کرد که در سال‌های اخیر حاصل شده و ورود این روابط به سطح شراکت استراتژیک را نشان می‌دهد. او تصریح کرد: «این توافق شامل یک بعد بین‌المللی نیز می‌شود و به تقویت تعامل در راستای منافع صلح و امنیت در سطوح منطقه‌ای و جهانی توجه ویژه‌ای دارد.»
روسیه پس از آغاز جنگ اوکراین با پردازش رسانه‌ای پررنگ درباره قدرت پهپادهای ایرانی و انفعال در برابر اتهام‌های وارده به تهران از سوی اروپا در حوزه کمک به روسیه در تامین تجهیزات نظامی، پای تهران را به این صحنه به عنوان شریک جنگ باز کرد. این درحالی است که تهران چه در زمان دولت سیزدهم و اکنون، تصریح و تاکید دارد که الف) ارسال پهپهادها به روسیه مربوط به پیش از جنگ اوکراین است و تهران موشکی به مسکو تحویل نداده است. ب) جمهوری اسلامی ایران هرگز جنگ را راه‌حل هیچ بحرانی نمی‌داند و برای پایان دادن به درگیری‌های میان روسیه و اوکراین بارها اعلام آمادگی کرده است.
آینده روابط و چشم‌انداز توافق
واقعیت آن است که تاکید بر بندهای خاص توافق، با توجه به شرایط موجود جهان نه به نفع روسیه است نه ایران. صنایع نظامی و تسلیحاتی گرچه از مهمترین موضوعات مطرح در روابط اقتصادی و تعاملات میان ایران و روسیه و مهم برای هر دو طرف است اما نه می‌توان و نه باید روابط را محدود به آن دانست.
برای تهران همکاری دفاعی با تمام کشورهای مستقل جهان، موضوعی اولویت‌دار است اما در مقطع کنونی اولویت تهران از توافق با هر کشور و دولتی جذب سرمایه‌های اقتصادی در حوزه‌های مختلف به ویژه انرژی و حمل و نقل است. طرف روسی هم با درک این مهم پشت میز حاضر خواهد شد تا به توصیف لاوروف وزیر خارجه روسیه توافقی بزرگ را با ایران امضا کند.
نکات کلیدی توافق
توافق شامل همکاری‌های حوزه انرژی، حمل‌ونقل، صنعت، کشاورزی و فرهنگ است
در برگیرنده همکاری‌های دو جانبه در زمینه رسانه، آموزش، اکتشاف فضا و سیستم پرداخت مشترک بانکی خواهد بود
به تقویت تعامل در راستای منافع صلح و امنیت در سطوح منطقه‌ای و جهانی توجه ویژه دارد
سرمایه‌گذاری روسیه در حوزه انرژی و حمل و نقل ایران مهمترین محور این توافق راهبردی است
ساخت و تجهیز خطوط بزرگ انتقال گاز، سوآپ گازی و نفتی، ساخت و ارتقا پالایشگاه‌های ایران از جمله موارد همکاری خواهد بود
تجربه ثابت کرده در شرایط عدم توازن در روابط در سیاست خارجی، افکار عمومی نسبت به مفاد یک توافق در شرایطی که قابل تعبیر به برد – برد برای هر دو طرف نباشد حساسیت ویژه نشان می‌دهند و به نظر می‌رسد که درباره بندهای نظامی و دفاعی این توافق که مورد اشاره تاکید و چندباره وزیر خارجه روسیه بوده باید برای مردم شفاف سازی بیشتری صورت بگیرد.
