سرویس خبری ایران من: نشریه آمریکایی هیل هشدار می‌دهد که ایران برخلاف ادعای تندروها کشوری در حال فروپاشی نیست. این ملت توانایی اتحاد علیه تهدیدات خارجی را دارد. آمریکا باید با درک واقع‌بینانه از قدرت ایران رویکرد دیپلماتیک اتخاذ کند. تعامل از طریق گفت‌وگو برای ثبات منطقه ضروری است.
انفجار بندرعباس و واکنش ملی ایرانیان
به گزارش ایران من، نشریه آمریکایی هیل می‌نویسد: ایران، برخلاف ادعای تندروها، کشوری در آستانه فروپاشی نیست، بلکه ملتی است که توانایی اتحاد علیه تهدیدات خارجی را دارد. برای اجتناب از اشتباهات گذشته، ایالات متحده باید با درکی واقع‌بینانه از تاب‌آوری ایران و تعهدی به گفت‌وگو به جای تقابل به این کشور نزدیک شود. تعامل با ایران از طریق دیپلماسی به جای رویارویی، نه‌تنها عاقلانه بلکه برای ثبات منطقه‌ای ضروری است.
نشریه آمریکایی هیل در گزارشی با عنوان «ترامپ نباید اشتباه صدام را تکرار کند؛ از حمله به ایران پرهیز کنید» نوشت: در تاریخ ۲۶ آوریل، انفجاری ویرانگر شهر بندری پرجنب‌وجوش بندرعباس در ایران را لرزاند. این انفجار جان ۵۷ نفر گرفت و بیش از ۱۲۰۰ نفر را زخمی کرد. این حادثه در بندر شهید رجایی، بزرگ‌ترین مرکز کانتینری ایران رخ داد. امواج شوک‌آوری شهر را فرا گرفت که شیشه‌های پنجره‌ها را شکست و زیرساخت‌ها را تا شعاع چند مایلی تخریب کرد.
مقامات هنوز علت این حادثه را بررسی می‌کنند. گزارش‌های اولیه به احتمال سهل‌انگاری در مدیریت مواد شیمیایی اشاره دارند. گمانه‌زنی‌هایی درباره خرابکاری نیز وجود دارد.
مردم ایران در میان این فاجعه واکنشی دادند که درس مهمی برای سیاست‌گذاران آمریکایی ارائه می‌دهد. نباید ظرفیت ایران برای اتحاد در برابر بحران‌ها را دست‌کم گرفت. صدام حسین چند دهه پیش این اشتباه را مرتکب شد.
همبستگی ملی ایرانیان در برابر بحران
گزارش می‌افزاید: با وجود مشکلات اقتصادی و نارضایتی‌های سیاسی، ایرانیان پس از انفجار بندرعباس متحد شدند. در سراسر کشور، مردم برای اهدای خون به آسیب‌دیدگان صف کشیدند. یک جشنواره موسیقی محلی در بوشهر به مراسم همدردی و عزاداری تبدیل شد. برگزارکنندگان آن جشنواره را به احترام این فاجعه زودتر به پایان رساندند.
پزشکان و روان‌شناسان در سراسر کشور برای کمک به مصدومان و افرادی که از این فاجعه آسیب روانی دیدند، داوطلب شدند. مکانیک‌های خودرو برای تعمیر رایگان خودروهای آسیب‌دیده اقدام کردند. دیگران برای ارسال شیشه جهت تعمیر پنجره‌های شکسته خانه‌ها کمک کردند.
این واکنش روایتی را که برخی گروه‌های مخالف ایرانی و تحلیلگران غربی ترویج می‌دهند، به چالش می‌کشد. این روایت ادعا می‌کند نارضایتی عمومی از دولت، ایران را آسیب‌پذیر کرده است. مردم ممکن است از مداخله خارجی به‌عنوان فرصتی برای سرنگونی دولت استقبال کنند. اما حمایت گسترده پس از انفجار چیزی متفاوت نشان می‌دهد.
ایرانیان، فارغ از نارضایتی‌هایشان، در مواجهه با رویدادهای خارجی یا فاجعه‌بار، اولویت را به انسجام ملی می‌دهند. این پدیده به «اثر اتحاد حول پرچم» معروف است. شهروندان در زمان‌های بحران پشت دولت خود متحد می‌شوند.
درس‌های تاریخی از جنگ ایران و عراق
اتحاد نشان‌داده‌شده در بندرعباس یادآور واکنش عمومی در طول جنگ ایران و عراق است. این پیشینه تاریخی هشداری جدی به کسانی می‌دهد که برای تهاجم به ایران تبلیغ می‌کنند. در سپتامبر ۱۹۸۰، صدام حسین با این تصور که ایران پس از انقلاب اسلامی ۱۹۷۹ تضعیف شده، حمله‌ای را آغاز کرد. او انتظار پیروزی سریع داشت.
صدام معتقد بود که آشوب داخلی و شکاف‌های قومی، ایران را از دفاع منسجم بازمی‌دارد. این اشتباه محاسباتی صدام تحت تأثیر گروه‌های مخالف ایرانی و برخی نیروهای دیگر قرار گرفت. آنها ادعا می‌کردند ایرانیان بیش از حد ناراضی‌اند تا از کشورشان دفاع کنند.
اما ایرانیان، از جمله شبه‌نظامیان انقلابی و داوطلبان عادی، متحد شدند. آنها تهاجم عراق را دفع کردند. تا سال ۱۹۸۲، ایران تقریباً تمام سرزمین‌های ازدست‌رفته را بازپس گرفت. جنگ به بن‌بستی هشت‌ساله تبدیل شد که بیش از یک میلیون نفر قربانی گرفت.
اشتباه صدام از دست‌کم گرفتن تاب‌آوری مردم ایران ناشی می‌شد. او تمایل آنها به کنار گذاشتن اختلافات داخلی برای دفاع از میهن را نادیده گرفت. این یک استثنا نبود، بلکه ویژگی تکرارشونده واکنش ایران به تهدیدات خارجی است.
هشدار به سیاست‌گذاران آمریکایی
هیل می‌نویسد: برخی گروه‌های مخالف ایرانی و تندروهای غربی همچنان روایتی مشابه با فرضیات اشتباه صدام ترویج می‌دهند. آنها استدلال می‌کنند که نارضایتی ناشی از تحریم اقتصادی، ایران را در آستانه فروپاشی قرار داده است. این گروه‌ها نارضایتی را فرصتی می‌بینند. آنها پیشنهاد می‌کنند که مداخله خارجی، چه از طریق اقدام نظامی و چه عملیات مخفیانه، می‌تواند قیام مردمی علیه دولت را برانگیزد.
شواهد تاریخی و معاصر این دیدگاه را رد می‌کند. در طول جنگ ایران و عراق، اختلافات داخلی مانع دفاع متحدانه نشد. به همین ترتیب، انفجار بندرعباس به اقدامات همبستگی ملی منجر شده است. حتی با وجود گمانه‌زنی‌هایی درباره سوءمدیریت، واکنش عمومی بر حمایت از قربانیان متمرکز بود. این واکنش بر سرزنش دولت متمرکز نبود.
این نشان می‌دهد که تهاجم خارجی احتمالاً جایگاه داخلی دولت را تقویت می‌کند. چنین تهاجمی ایرانیان را علیه دشمنی مشترک متحد می‌کند.
نشریه آمریکایی تاکید می‌کند: ریسک‌های استراتژیک ناشی از قضاوت نادرست درباره اتحاد ایرانیان قابل‌توجه است. ایران امروز، کشوری منزوی مانند سال ۱۹۸۰ نیست. این کشور ارتش و برنامه موشکی نسبتاً پیشرفته‌ای توسعه داده است. ایران از طریق شبکه‌ای از متحدان در سراسر خاورمیانه نفوذ قابل‌توجهی دارد.
مداخله نظامی یا تشدید تنش می‌تواند به درگیری منطقه‌ای گسترده‌تری منجر شود. این درگیری بازیگران متعددی را درگیر می‌کند. منافع ایالات متحده در خاورمیانه پیچیده‌تر می‌شود.
سیاست‌گذاران آمریکایی، به‌ویژه کسانی که به رئیس‌جمهور ترامپ مشاوره می‌دهند، باید حادثه بندرعباس را هشداری بدانند. نیروهایی که سیاست‌های تهاجمی را ترویج می‌دهند، در خطر تکرار اشتباه فاحش صدام هستند. این فرض که ایرانیان از مداخله خارجی استقبال می‌کنند، شواهد اتحاد ملی در زمان‌های بحران را نادیده می‌گیرد.
داده‌های افکار عمومی نیز روایت تندروها را پیچیده‌تر می‌کند. در حالی که برخی ایرانیان از سیاست‌های دولت خود ابراز نارضایتی می‌کنند، آنها همچنان به حاکمیت ملی کشورشان اهمیت می‌دهند. نظرسنجی‌های اخیر حمایت از حضور نظامی منطقه‌ای ایران را نشان می‌دهند. این امر حاکی از ترجیح برای قدرت ملی به جای دخالت خارجی است.
این احساسات با همبستگی دیده‌شده در بندرعباس همخوانی دارد. در آنجا تمرکز بر بهبود جمعی بود و نه تفرقه.
به جای دنبال کردن سیاست‌هایی که فرض را بر شکنندگی ایران می‌گذارند، سیاست‌گذاران غربی باید دیپلماسی را در اولویت قرار دهند. آنها باید از طریق مذاکراتی که به نگرانی‌های متقابل می‌پردازد، با ایران تعامل کنند. این نگرانی‌ها شامل گسترش تسلیحات هسته‌ای و ثبات منطقه‌ای است.
اقدامات تهاجمی می‌تواند مذاکرات را از مسیر خارج کند. تلاش‌های دیپلماتیک برای رسیدگی به برنامه هسته‌ای ایران تضعیف می‌شود. بهبود روابط ایران و ایالات متحده نیز دشوار می‌شود. یک اشتباه نظامی نه‌تنها به تغییر رژیم در ایران منجر نمی‌شود، بلکه خطر درگیر کردن ایالات متحده در یک درگیری پرهزینه را به همراه دارد. این درگیری پیامدهای گسترده‌ای خواهد داشت.
