سرویس خبری ایران من: در بحبوحه تنشهای منطقهای و تهدیدات فزاینده، این گزارش به تشریح دیدگاههای جمهوری اسلامی ایران در قبال جنگ احتمالی، نقش دیپلماسی و مقاومت ملی میپردازد. اظهارات یک دیپلمات ارشد ایرانی، ضمن تاکید بر آمادگی دفاعی کشور، بر بیاثر بودن جنگ روانی و راهکارهای نظامی در برابر اراده یک ملت پافشاری میکند و بر لزوم حل مسائل از طریق مذاکره تاکید دارد.
به گزارش ایران من، مشروح مصاحبه وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران در گفت وگو با مستند شبکه الجزیره راجع به جنگ دوازده روزه به شرح ذیل است:
تهدیدات و جنگ روانی
عراقچی: ما هم زیاد میشنویم که رژیم اسرائیل ممکن است که مجددا دست به حمله بزند. جنگ روانی بخشی از جنگ واقعی است و به نظر میرسد که آنها فعلا روی جنگ روانی در حال کار هستند و اینکه یک واهمه در کشور ایجاد کنند که این بخشی از یک جنگ کلی تر است.
آمادگی دفاعی و اولویت دیپلماسی
این البته بدان معنی نیست که ما احتمال جنگ را نادیده میگیریم، ما آمادگی کامل داریم؛ نیروهای مسلح ما و مردم ما آمادگی دفاع از کشور را در هر شرایطی دارند.
ما خواهان جنگ نیستیم بلکه خواهان حل مسائل از طریق دیپلماسی هستیم.
ناتوانی نظامی در برابر اراده ملی
ممکن است که ساختمانها و تجهیزات را با بمباران بتوانی از بین ببری ولی تکنولوژی را از طریق حمله نظامی نمیتوان از بین برد و دانش را نمیتوان با بمباران از اذهان خارج کرد. از همه اینها مهمتر اینکه اراده یک ملت را نمیتوان از طریق بمباران از بین برد.
قبل از حمله نظامی، برای سالیان طولانی مردم ایران را تحریم کردند اما هیچ مشکلی حل نشد هیچ راه حلی جز یک راه حل مذاکره شده و دیپلماتیک برای حل مسائل موجود، وجود ندارد.
بیاعتمادی به آمریکا و احترام متقابل
هیچ وقت به آمریکا به عنوان یک مذاکره کننده صادق اعتماد نکردهایم، آمریکا در هیچ چیزی صادق نبوده است و به نظر من هیچ کسی نمیتواند به آمریکا اعتماد کند ولی این نمیتواند مانع از آن شود که دیپلماسی را انتخاب نکنید.
اینکه الان ایران در یک موقعیت با عظمت هست یا نیست به خود مردم ایران مربوط میشود. توصیه میکنم آمریکا به مردم ایران و به نظامی که مردم ایران برای خودشان انتخاب کردهاند، احترام بگذارد.
نتیجهگیری: در مجموع، مواضع ایران نشاندهنده ترکیبی از آمادگی دفاعی قاطع، تاکید بر راهکارهای دیپلماتیک و پایداری در برابر فشارها است. این کشور با رد اثربخشی خشونت و تحریم، بر قدرت اراده ملی و اهمیت احترام متقابل در روابط بینالملل تاکید میکند، در حالی که راه دیپلماسی را به عنوان تنها مسیر واقعی برای حل و فصل اختلافات باز نگه میدارد.
