ایران با موانع متعددی در مسیر توسعه پایدار روبروست. بحران آب، سیاست‌های اقلیمی ناکارآمد، نابودی تالاب‌ها، مدیریت ناپایدار شهری و الگوهای مصرف غیرمسئولانه، چالش‌های اصلی هستند. راهکار برون‌رفت، اصلاحات ساختاری، سیاست‌گذاری مبتنی بر دانش و مشارکت مردمی است.

این یادداشت به تحلیل روابط جدید آمریکا و اسرائیل می‌پردازد و استدلال می‌کند که دولت افراطی نتانیاهو دیگر متحد واقعی آمریکا نیست. سفر ترامپ به کشورهای عربی بدون دیدار نتانیاهو نشانه درک این واقعیت است. سیاست‌های اسرائیل در قبال فلسطینیان و عدم تمایل به صلح منطقه‌ای، منافع آمریکا را به خطر انداخته است.

آخوندی معتقد است آمریکا از استراتژی مداخله نظامی به سمت مذاکره حرکت کرده است. افکار عمومی ایران نیز به این نتیجه رسیده که توسعه در عین منازعه با قدرت‌های بزرگ ممکن نیست. او رویکرد تجاری ترامپ را فرصتی می‌داند که باید سریع از آن استفاده کرد، چون زمان به ضرر ایران است.

مذاکرات اخیر ایران و آمریکا با سرعتی غیرمنتظره پیش می‌رود؛ اما تناقض در رفتار ترامپ، سکوت اسرائیل و پیشنهادهای غیرمعمول اقتصادی، نشان‌دهنده راهبردی پنهان است. هدف احتمالی: خارج کردن برنامه هسته‌ای از معادله و سپس تضعیف اهرم‌های راهبردی ایران از طریق توافق‌های تاکتیکی مدیریت‌شده.

رویکرد مذاکراتی آمریکا در قبال ایران دستخوش تغییر شده است. با ورود مایکل آنتون به تیم مذاکره‌کننده، استراتژی فشار حداکثری و تهدید جایگزین مصالحه شده است. ایران بسته پیشنهادی سه مرحله‌ای خود را ارائه کرده، اما با تغییر فلسفه مذاکرات، آمریکا به دنبال توافقی سخت‌گیرانه است. حادثه بندر رجایی نیز در این چارچوب تحلیل می‌شود.

پیشنهاد راهبردی برای استفاده از ظرفیت آمریکا در تأمین نهاده‌های کشاورزی باکیفیت و گنجاندن آن در بسته مذاکراتی ایران. این رویکرد ضمن تأمین امنیت غذایی، می‌تواند زمینه‌ساز ایجاد کانال‌های مالی باشد که درآمد حاصل از فروش محدود نفت به خرید مستقیم این نهاده‌ها اختصاص یابد و هزینه‌های مبادلاتی را کاهش دهد.