سرویس خبری ایران من: در روزگاری که گفتمان رسمی همواره از ارزش‌های جنگ و ایثارگری سخن می‌گوید، شاهد پدیده‌ای عجیب و متناقض هستیم: زندانی شدن همان کسانی که زمانی جان خود را در راه دفاع از وطن به خطر انداختند. این متن، روایتی است از زندان اوین و رزمندگان دیروز که امروز به جرم دفاع از مردم و آرمان‌های انقلاب، به بند کشیده شده‌اند – پارادوکسی تلخ که نشان‌دهنده فاصله میان شعارها و واقعیت‌های امروز ایران است.
خاطرات جنگ در سلول‌های اوین
دیوارهای زندان اوین تا به حال آمد و شد بسیاری سیاسیون، مبارزان و دلسوزان وطن را به خود دیده، اما کمتر جمعی را یک‌جا میهمان شده بود که باخود خاطرات سال‌های سخت جنگ را همراه آورده باشند. از آزادسازی بستان بگویند،از فتح‌المبین، از خرمشهر، از بدر و خیبر تا کربلای‌چهار.
رحیم قمیشی کلی خاطرات از جبهه و دوران اسارت با خودش آورده، همین‌که با دوستانش می‌نشیند از عهد و پیمانی که با شهدا داشته‌اند می‌گویند. و از این که به آن‌ها قول داده بودند هیچ‌گاه مردم را در گرفتاری‌هایشان تنها نگذارند.رحیم می‌گوید همیشه خواب اسارت دوباره را می‌دیده و از خواب می‌پریده اما هرگز فکر نمی‌کرده تعبیر خواب‌هایش در زندان اوین باشد!
قهرمانان دیروز، متهمان امروز
کاپیتان عقدایی هم باورش نشده پس از سال‌ها خدمت و پروازهای حساس، او را دستبند به دست به اوین بیاورند. او همان خلبانی است که هواپیمایش را بدون چرخ و با شجاعت و تبحر بر زمین نشاند و از افتخاراتش سی هزار ساعت پرواز موفق با کمترین امکانات در کشور است.
دکتر بهروز رشیدیانی اسم هر عملیاتی که می‌آید، کلی خاطره از آن دارد، طوری از روزهای جنگ می‌گوید که انگار دیروز بوده و ذره‌ای از آن روزها فاصله نگرفته و هنوز خود را فدایی مردم می‌داند.
محمدباقر بختیار اما که خودش از بنیان‌گذاران بخش‌هایی از سپاه بوده، برایش عجیب نیست که به اوین آورده شدهاست. او خاطرات فراوانی از شهید داود کریمی دارد و از نامهربانی‌هایی که با او شد و زخم‌هایی از جبهه که در زندان باز شدند.
بلوچی پدرش جانباز است و مادرش خواهر شهید. او این روزها متهم است به این که خواسته به انقلاب و‌نظام‌خیانت کند!
قشقایی و‌دهاقانی و‌فروغی و نجفقلی و بقیه هم هریک از آرزوهای برباد فته‌شان می‌گویند، از این که چه می‌خواستند و چه شد!
فروپاشی نقاب ریاکاری
این روزها اوین خاطرات فراموش ناشدنی را ثبت می‌کند، وقتی فرزندان انقلاب، بی هیچ شرم‌و‌حیایی به سلول‌ها هدایت می‌شوند و هرچه می‌گویند ما کجا و‌بیگانگان‌کجا، ما کجا و خیانت‌کاران کجا، گوش شنوایی نمی‌یابند.
در ۲۵ بهمن ۱۴۰۳ پوسته مهمی از تظاهر و دورویی حاکمیت برداشته شد. وقتی خیابان انقلاب جمعیت بزرگی از ایثارگران و خانواده‌های شهدا را به خود دید که آمده بودند بگویند؛ آن‌ها با ظلم‌هایی جاری هیچ نسبتی ندارند. آن‌ها با مردم هم‌درد و هم‌راهند. آمده بودند بگویند کسانی که خون شهیدان را بهانه‌ای قرار داده‌اند تا بدبختی مردم و ناکارآمدی خویش را توجیه کنند، دروغ‌گویانی بیش نیستند.
در روز ۲۵ بهمن امسال جوان‌ها متوجه شدند چیزی به نام نسل قدیم و نسل جدید وجود ندارد. پدران و مادران نشان دادند هم‌دوش و همراه جوانان‌شان هستند و برای ساختن ایران همه دست در دست هم دارند.
اگرچه حصر برداشته نشد، اگرچه زندانیان سیاسی و عقیدتی آزاد نشدند، اما تمامیت‌خواهان ریاکار یکی از آخرین سنگرهایشان را از دست دادند؛ سنگری به نام دفاع از یادگاران جنگ
زندان اوین ۱۶ اسفندماه ۱۴۰۳
